Lees verder voor ons avontuur in Duitsland.
Keizer en kanselier
De Porta Westfalica is een vallei en vanaf Utrecht is het zo’n drie uur rijden in een rechte lijn naar het oosten. In het midden van het dal stroomt de rivier de Wezer. Aan de ene kant waakt de reeds genoemde keizer Wilhelm in brons over de rivier, en aan de andere kant een betonnen telecommunicatietoren. Zowel de keizer als de telecommunicatietoren zijn al van ver te zien en vormen een zeldzaam paar.
De bouwers van het keizerlijke monument hadden nog nooit van een telecommunicatietoren gehoord, want de onthulling van het standbeeld was in het jaar 1896. Oorspronkelijk stond op de plek van de huidige toren de Bismarcktoren, die misschien beter bij keizer Wilhelm paste, hoewel het tweetal nogal een haat-liefdeverhouding had. “Het is niet gemakkelijk om onder zo’n kanselier keizer te zijn”, zou Wilhelm I eens geklaagd hebben.
Rotsachtige afgronden
Het keizerlijke monument zelf is indrukwekkend, maar van de bijbehorende nationale euforie is vandaag de dag weinig meer te merken. Het restaurant bij het parkeerterrein van het monument heeft beslist betere tijden gekend.
We genieten van het uitzicht en zoeken dan naar een in onze wandelgids beschreven pad, dat langs de kam van het Wiehengebergte zou moeten lopen. Wegbewijzering is nergens te vinden, maar wel een pad wat in de goede richting lijkt te lopen. Uitzicht heb je er echter zelden, en de rotsachtige afgronden langs het pad zijn nauwelijks waarneembaar.
Levensgevaar!
Op de terugweg kiezen we daarom een iets andere route, die wat lager langs de berghelling loopt. Ook hier zoeken we tevergeefs naar bewegwijzering. In plaats daarvan waarschuwt een bordje voor ‘levensgevaar! Omvallende bomen, vallende stenen”. We lopen het verboden pad in.
Er liggen inderdaad meerdere omgevallen bomen over het pad. De meesten zijn echter makkelijke hindernissen. Vanaf dit lagere punt kunnen we nu ook de kliffen van het Wiehengebergte bewonderen. We ontdekken zelfs een grote grot, maar durven er niet in te gaan. De weg heeft in elk geval meer te bieden dan het saaie alternatief over de kam. Wie echter niet fysiek fit is of lichte schoenen heeft, kan beter naar de waarschuwing luisteren.
Veerboot over de Wezer
De Wezer heeft een sterke stroming en dus kunnen we ons de meeste tijd laten drijven en in alle rust naar het voorbijtrekkende landschap kijken. We ontdekken een van de 43 gerestaureerde molens in het district Minden-Lübbecke, die via de Westfaalse molenroute te bezoeken zijn. Al vanuit de verte valt ons een vreemde constructie op.
Tussen twee torenhoge masten op de linker- en rechteroever van de Wezer is een kabel gespannen, waaraan een stalen boot vastgemaakt is. Het is een veerboot aan een kabel, die ’s zomers in het weekend en op feestdagen fietsers en voetgangers tussen Veltheim en Varenholz over de Wezer zet. De veerboot heeft overigens geen motor, maar maakt gebruik van de stroming om van de ene naar de andere oever te varen.
De poort van Westfalen
Porta Westfalica betekent letterlijk vertaald ‘de poort van Westfalen’. Landschappelijk wordt daarmee de doorbraak van de Wezer tussen het Wiehengebergte en het Wesergebergte bedoeld. De Wezer stroomt op dit punt vanuit de bergen naar de Noord-Duitse Laagvlakte. De eenvoudigste en snelste manier om er te komen is via Hengelo over de E30.
Er is zelfs een afrit ‘Porta Westfalica’. Daarmee wordt echter de gelijknamige stad bedoeld, die ten zuiden van de Wezer ligt. Op de bewegwijzering in de omgeving wordt Porta Westfalica afgekort met de letters PW, anders zou er te weinig plek op de borden zijn.
Het gebied is ideaal om te wandelen, te fietsen en voor kanotochten. Er zijn schilderachtige stadjes te verkennen, musea te bezichtigen en wie wil kan in de kuuroorden ook nog wat aan zijn gezondheid doen, of zich gewoon laten verwennen.
Het hele verhaal, met alle foto’s en de nodige reis- en kampeerinformatie lees je natuurlijk in ACSI FreeLife 4-2015 – hij ligt ook voor je in de winkel.